Het sprookje De Vogelvrouw is het laatste wat Annet Kossen heeft geschreven. Hoewel de oerversie veel ouder is, zag ze pas in de zomer van 2024 hoe persoonlijk dit verhaal is. Veel elementen uit haar moeizame jeugd vonden hun weg naar dit bijzondere sprookje dat gaat over drie verweesde zusjes die hopeloos de weg kwijtraken, maar gered worden door de Vogelvrouw. Deze mythische figuur leert hun hoe om te gaan met groot verdriet en ze helpt hen inzien dat je alleen kunt helen als je de waarheid onder ogen durft te zien.
Vrijwel haar hele leven heeft Annet Kossen getekend en geschilderd. Nadat ze in 1974 weer terug in Amsterdam kwam - na een negenjarig verblijf in New York - was ze vast van plan om haar droom te verwezenlijken en illustrator te worden van kinderboeken. Op een dag zag Herman van Veen haar werk en hij stelde voor om samen iets voor kinderen te maken. Dat werd de geboorte van Alfred Jodocus Kwak. Annet maakte zowel de illustraties voor de elpeehoes als voor het prentenboek dat over deze beroemde eend verscheen. Daarna ging ze voor het kinderblad Okkie werken, waar ze jarenlang de strip Egel en Muis voor tekende. Uitgeverij Casterman bracht drie stripboeken over hen uit die door kinderen van een jaar of zes, zeven letterlijk werden stukgelezen. Bibliotheken moesten ze vaak opnieuw laten inbinden om aan de vraag van jonge lezers te kunnen blijven voldoen.
Annet Kossen beschikte over het vermogen om licht en luchtig te schrijven, ook over onderwerpen die in het algemeen als 'zwaar' worden beschouwd. In De Vogelvrouw is dat niet anders. Hierin heeft ze de essentie van leven en dood weten te vangen. Het prachtige einde - als de zusjes terugkeren naar waar ze thuishoren - zou je achteraf kunnen zien als een opmaat voor haar eigen levenseinde.
